اول از همه طبق معمول قم بعد از یک هفته به طور معجزه آسا بلیت قطار برای سفر مشهد تهیه شد. در طی سفر با یکی از دوستان قدیمی همسفر بودیم. جای همه خالی یک هفته مشهد بودیم. بعد از استقرار در خانه عموی مادرم رفتیم زیارت حرم اما رضا(ع) باز هم جای همه خالی. همینکه وارد حرم شدم و به محز دیدن زریح چنان بغض دو ساله ترکید که خودم هم ترسیدم ولی در عوض خوب خالی شدم احساس سبکی میکردم.
(در دو سال اخیر اتفاقات زیادی در زندگیم رخ داد. بعضی خوش آیند که بعدها تبدیل به ناخوش آیند و حتی میشود گفت تبدیل به بدترین شدن مثل آشنائی با بعضی هائی که از بیوفاترینها و سنگدلترین های عهد خود هستن و بعضی چیزهای کوچک و بزرگ دیگر............................البته اتفاقات بد با برکت تر بودن ناکامی در گرفتن دیپلم و تصدیق (گواهینامه رانندگی) و بدترین حادثه مریضی مادرم که به حمداالله برطرف شد)
در طول یک هفته مشهد به غیر از مهمانیها برنامه میامی و کوی سنگی هم برپا شد.در میامی با یک پدیده بسیار جالب برخورد کردم. میامی زیارت امامزاده یحیی هست و بسیار باب الحوائج. در قسمت زنانه در یک گوشه همه جمع شده بودن بعضی برای تماشا بعضی هم برای نوبت..... نوبت برای خواندن نماز حاجت. قضیه از این قرار هست که هر کسی که حاجت داشت دو رکعت نماز حاجت نیت میکردن در رکعت دوم بعد از حمد و سوره سه صلوات ....در حین گفتن سه صلوات کسی که حاجتش روا میشد به طور عجیبی از ناحیه کمر به بالا میچرخید. من باورش برایم مشکل بود ولی وقتی با چشمان خود مادر. خواهر و خاله خودم را دیدم دیگه چاره ای جز باور کردن نداشتم. یک کوهنوردی جانانه هم در آخر برنامه بود که واقعا عالی بود اولا چون بعد از سه سال کوه میرفتم دوما با کفش و لباس غیر مناسب( کفش سفید کرری دار(پاشنه بلند) )
و اما کوه سنگی اولین کاری که کردم گرفتن یک عکس یادگاری کنار شیری که در ورودی پارک هست بود. من اولین عکسم با این شیر از وقتی هست که کمتر از یک سال عمر داشتم. و حالا هردو عکس در کنار هم در آلبوم هستن....یک مقایسه جالب از اثر زمان بر جسم یک انسان. بعد از بالا رفتن از کوه لذت بردن از منظره عالی و گرفتن عکس برای اولین بار طمع چلم (قلیون) را هم چشیدم. برای یکبار و برای خاطره انگیزتر کردن آن روز خوب بود.