من هم روز را با دلپیچه شروع کردم ولی جدی نگرفتم مشغول کارهای خانه بودم که تلفن زنگ زد. رنگین بود بعد از احوالپرسی پرسید: دیشب شما حالتون چطور بود ...زهره:خوب بودیم من کمی دلدرد داشتم.... رنگین: من ونجیب که اصلا نخوابیدیم ...(رنگین دختر ساده دلی هست زهره ترسید نکنه رنگین تمام ماجرای شب زفافش را برایش تعریف بکنه) زهره:چرا؟.... رنگین:هیچی شب تا صبح از این طرف به آن طرف خانه راه رفتیم نجیب حالش خیلی خراب شد بردیم بیمارستان .... زهره:چرا؟ ... رنگین : مسمومیت غذائی مسعود هم بیمارستان هست زنگ زدم ببینم شما چطورین... زهره:والا من که دیشب دلدرد بودم از باقی فعلا که خبری نیست.
همین که گوشی تلفن گذاشته شد فائزه شروع کرد به ناله و به خود پیچیدن همه ما فکر کردیم به خاطر جلب توجه ما اینکار را میکند و باور نکردیم ولی آهسته آهسته دلدرد به دلپیچه و گلاب به رو اسحال و استفراق شدید مبدل شد... در این میان تلفن ما آرام نداشت یا زنگ زده میشد یا زنگ میامد تلفنها اکثرا برای کشف این بود که کدام یک از غذاها مسموم بوده. سوالاتی که پرسیده میشد: سلام چطوری خوبی؟ آهان تو هم مریضی... تو از چی خوردی؟ از گوشت مرغ بیشتر خوردی یا گوسفند؟ میوه چی؟ خوردی؟ ..... و اگر طرف خوب بود: از چی نخوردی؟........ خلاصه خبر مسموم بودن غذا مثل بمب منفجر شد و آمار مجروحین هم بالا میرفت به هر دکتر خانوادگی که زنگ میزدی چند مریض جلوتر از تو و به غیر از تو داشته
معصومه تفلک هم از مجروحین با جراحت شدید بود وقتی ناله کنان و با سر و وضع بسیار مریض گونه داخل بخش اورژانس شده دیده صدای ناله چند نفر دیگه هم بلند هست از آن جمله همان پسری که چشم من و فرزانه و حسینا را دزدیده بود معصوم میگه آنچنان دادو بیداد میکرده و به داماد نفرین میکرده که معصوم درد خودش را فراموش میکنه.
دو روز بعد هنوز آمار رو به زیاد شدن بود حال فائزه هم به حدی بد شد که رفتیم بیمارستان. بعد از شنیدن دوباره اینکه ما چندمین مریض مراجع هستیم منتظر نوبتمان نشسته بودیم که .........
باقی دفعه بعد