عید مبعث بر تمام بشریت مبارک

 

ستاره ای بدرخشید و ماه مجلس شد             

                دل رمیده ما را انیس و مونس شد

نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت        

                  بغمزه مسئله آموز صد مدرس شد

ببوی او دل بیمار عاشقان چو صبا      

                 فدای عارض نسرین و چشم نرگس شد

بصدر مصطبه ام می نشاند اکنون دوست  

               گدای شهر نگه کن که میر مجلس شد

طربسرای محبت کنون شود معمور  

                     که طاق ابروی یار منش مهندس شد

لب از ترشح می پاک کن برای خدا  

                     که خاطرم به هزاران گنه موسوس شد
 

کرشمه تو شرابی به عارفان پیمود        

                    که علم بی خبر افتاد و عقل بی حس شد
 

چو زر عزیز وجودست شعر من آری    

                        قبول دولتیان کیمیای این مس شد
 

خیال آب خضر بست و جام کیخسرو      

               بجرعه نوشی سلطان ابوالفوارس شد
 

زراه میکده یاران عنان بگردانید        

                 چرا که حافظ از این راه برفت و مفلس شد

بعد از مدتها سلام

خیلی وفت است حرف نزدم و حالا لبریزم از گفتن ولی ... همانطور که شاعر میگوید و یکی میخواند و رادیو پخش میکنئ و لاست لرد مینویسد:

دارم سخنی با تو و گفتن نتوانم
وین درد نهان سوز نهفتن نتوانم

خیلی چیزها برای گفتن دارم. فکر کنم مقداری از گفتنی هایم را اینجا بازگو کنم مقداری را هم شاید بلئیدم.

پس فعلا

راستی جالب است بعد از مدتها با کسی حرف بزنی. از شوق سخن گفتن سرشار باشی ولی در عین حال چیزی نگویی از ترس عواقب هر حرف و عکس العمل مقابل. ولی بی اختیار میگویی ... اما طوری که او نفهمد. اینطور هم تو حرفت را زدی و هم هیچگونه عواقب دلسوزانه ای در انتظارت نیست