تقدیر!
قصهء تقدیر است
آنچه بر ما شده است
آنچه از ماست ولی
نوسانیست ز ذلت تا عشق
پس لجاجت نکنیم
آتشی باید کرد
و پذیرش و رضا
و عبادت و سکوت....
کامبیز میرزایی(دریا دل)
من و تو!! (بسیار زیبا حتما تا آخر بخونین!
مث فرق سایه و خورشیده فرق من و تو
مث فرق شب و روز
یا زمستون و بهار
مث دیروز و هنوز
بین ما یه فاصلس
قد اون فاصله که میون فیلسوف و خداس
قد اون نگاه سرد که بین پولدار و گداس
قد اشک چشای من تا خنده هات
قد اون غرور تندی که میون بچه هاس
من و تو غریبه ایم
مث بارون و کویر
مث انشاء و حساب
مث آزادی و اسیر....
دلامون حسرت یه محبته
قد لبخند و سلام
شکل یه بوسهء ناگهانی ی بی سر و ته!
مث حرفای قشنگ نا تمام....
ولی حیف ....
من و تو عادت لب بسته ی یک تحملیم....مث خشم و احترام ....
ولی حیف
من و تو قصهء پاییز و گلیم.....
زیر گنبد کبود
ولی حیف
من و تو نسیبمون جدائیه
اولین و آخرین حرف کتاب دلمون تنهائیه....
کامبیز میرزایی (دریادل)
۲۵ آوریل ۲۰۰۳
نیایش!
پروردگارا به من آرامش بده تا درک کنم آنچه را نمیتوانم تغییر دهم
و دلیری بده تا تغییر دهم آنچه را میتوانم تغییر دهم
و بینش بده تا تفاوت این دو را بفهمم
و فهم بده تا توقع نداشته باشم دنیا و مردم مطابق میل من رفتار کنند
اینارو تازه امروز از یک دوست خیلی عزیز خوب و دوستداشتنی
یاد گرفتم و فوری گذاشتم اینجا! خدا کنه شمام مثل من خوشتون بیاد! ادامه تجربه!!!
آره راستی میگفتم ما رفته بیدیم کباب خوری و کسب تجربه!!!
تجربهء کسب شده خیلی به درد بخوره!
اونم اینه که موقع فوتبال:
۱ حتما کفش پات باشه وگرنه بدجور انگشتات دربو داغونن بعد از چند دقیقه! 
۲ کفشی که پات میکنی کفشه خودت باشه وگرنه موقع شوت کردن کفش جناب عالیه اولین چیزیه که شوت میشه اونم رو به آسمون! 
اینم از تشویق دوستان! وقتی میگم میخام از این به بعد به انگلیسی بنویسم همه میگن تنبلی. حالام که دارم به صد زحمت به فارسی مینویسم میفرمایند: غلط املائی زیاد داری
من که گفتم ۷ ساله که فارسی ننوشتم میدونم شرماوره ولی چه کار میشه کرد بعضی کلمه ها یادم رفتن!
حالا شما به بزرگواری خودتون عفو کنین
یه تجربه!!!!
جاتون خالی رفته بودیم پارک کباب خوری
هوام عالی بید! آفتابی آفتابی
خیلی هم خوش گذشت هم خاطره خوشی شد هم باعث کسب چند تجربه به درد بخور! حالا سره فرست براتون تعریف میکنم فعلا تا اینجارو داشته باشین
دل از من برد و روی از من نهان کرد
خدا را با که این بازی توان کرد
شب تنهائیم در قصد جان بود
خیالش لطف های بیکران بود
چرا چون لاله خئنین دل نباشم
که با ما نرگس او سرگران کرد
کرا گویم که با این درد جانسوز
طبیبم قصد جان ناتوان کرد
میان مهربانان کی توان گفت
که یار ما چنین گفت و چنان کرد
عدو با جان حافظ آن نکردی
که تیر چشم آن ابرو کمان کرد
تابستون هم شروع شد! ولی عجب تابستونیه این تابستون! چه برنامه ها که واسه این تابستون نداشتم! ولی همش به باد فنا رفت! آخه قرار بود بیایم ایران بعد از ۲ سال تازشم عروسی عمو تهتقاری!! ولی خوب چه کنیم چاره نداریم! آخرین دورهء شیمی مامان یه هفته مونده به مدرسه هاست! با اینهمه من خوشحالم میدونی چرا؟ مامان شکر خدا تا حالاش خیلی خوب پیش رفته ماشاالله هزار ماشاالله بزنم به تخته از وضع روحیه بالایی برخورداره! خوب بایدم باشه آخه مامانه یه همچین دختریه