حــافـــظ

بمژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینم
بیا کز چشم بیمارت هزارن درد برچینم
                                              الا ای همنشین دل که یارانت برفت از یاد
                                              مرا روزی مباد آن دم که بی یاد تو بنشینم
جهان پیرست و بی بنیاد از این فرهاد کش فریاد
که کرد افسون ونیرنگش ملول از جان شیرینم
                                             زتاب آتش رویی شدم غرق عرق چون گل
                                             بیار ای باد شبگیری نسیمی زان عرقچینم